Λοιπόν, άκου τώρα ένα washing hack που ανακάλυψα εντελώς τυχαία πριν από περίπου ενάμιση χρόνο.

Έπρεπε ρε παιδί μου να βάλω πλυντήριο εκείνη την ημέρα πάσει θυσία. Καιγόταν ο ποπός μου, που λένε. Στην κυριολεξία δηλαδή, δεν υπήρχε ούτε καθαρό βρακί να βάλω. Μια πολύ κακή συνεννόηση με τον άντρα μου από το πρωί, τύπου “άσε θα βάλω εγώ πλυντήριο” με αυτόν να εννοεί τα παιδικά και εμένα να καταλαβαίνω τα δικά μας, μας οδήγησε το βράδυ να ψάχνουμε καθαρό φανελάκι.

Βάζω λοιπόν τα ρουχαλάκια μου ωραία και καλά στον κάδο με τον Φανίστικο τρόπο. Δηλαδή όλα σε ένα νοικοκυρεμένα. Όλα τα ρούχα, άσπρα, μαύρα, χρωματιστά, βαμβακερά κλπ τουρλουμπούκι στο πλυντήριο, και φυσικά χωρίς ποτέ να ελέγξω τσέπες πουθενά. Φοβερή νοικοκυρά. Από καθαρή τύχη δεν έχω πλύνει κανένα 20ευρω δηλαδή. Τέλος πάντων, τα τσουβαλιάζω όλα μέσα στον κάδο, βάζω και το απορρυπαντικούλι μου, βάζω και το μαλακτικούλι μου, το βάζω και σε ένα τυχαίο πρόγραμμα της μιας ώρας που ανάθεμα και αν ξέρω σε ποια θερμοκρασία πλένει και πριν το βάλω να ξεκινήσει, τρώω μια φλασιά ότι ξέχασα να βάλω χρωμοπαγίδα.

Γενικά η χρωμοπαγίδα είναι πολύ σημαντική, ειδικά όμως στην περίπτωση μου που πλένονται όλα τα ρούχα μαζί, την χρωμοπαγίδα την αγαπώ και την τιμώ ένα παραπάνω. Δεν λείπει ποτέ από το σπίτι μου. Δεν έλειπε βασικά μέχρι εκείνη την μέρα, που πιάνω το κουτί από το ντουλάπι και ταράν ταράν, ήταν άδειο.  Πάλι ξέχασα να πετάξω το κουτί, άααλλο πολύ κακό συνήθειο μου αυτό να ξεχνάω να πετάξω τα άδεια κουτιά.

Το θέμα είναι την δεδομένη στιγμή δεν γινόταν να πάω να αγοράσω γιατί ήταν λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ. Πάνω που έχω ξενερώσει τέρμα και είμαι ανάμεσα 1. να αφήσω το πλυντήριο για το επόμενο πρωί με κίνδυνο να μην έχω ρούχα για την επόμενη και 2. να τα βάλω και ότι γίνει, λίγο χρώμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Το πολύ πολύ να κάνω ροζ καμιά άσπρη κάλτσα. Αλλά μετά σκέφτηκα τον άντρα μου πόσο αστείος θα ήταν με τα ροζ φανελάκια.

Ανοίγω ξανά λοιπόν το ντουλάπι και αρχίζω να ψάχνω για καμιά ξεχασμένη χρωμοπαγίδα, καμιά καημένη που ίσως πάνω σε καμιά φούρια να παράπεσε πουθενά…Η τύχη λένε, βοηθάει τους τολμηρούς. Σκεφτόμουν λίγο και τον Κοέλο, ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, τότε το σύμπαν θα συνομωτήσει για να το αποκτήσεις. “Σύμπαν, εάν με ακούς καίγομαι και σιγολιώνω, το χρειάζομαι τέρμα αυτό το πλυντήριο. Χρωμοπαγίδα εμφανίσου!”.

Αλλά δεν εμφανίστηκε. Και έλεγα αλήθεια οτι το χρειαζόμουν τέρμα αυτό το πλυντήριο. Δηλαδή αν ερχόταν ένα τζίνι και μου έλεγε, την χρωμοπαγίδα ή να σε φιλήσει ο Σάκης Ρουβάς; Την δεδομένη στιγμή πραγματικά θα διάλεγα την χρωμοπαγίδα με πόνο ψυχής.

Και τότε ξαφνικά πάνω που πάω να κλείσω απογοητευμένη το ντουλάπι, και βάζω τα πράγματα που έψαχνα πίσω στα ράφια, μου έπεσε στο κεφάλι το πακέτο με τις ταινίες αποτρίχωσης. Ξέρεις αυτές οι μακρουλές οι σκέτες ; Αυτές που οι 50 έχουν 2 ευρώ. Ζεσταίνεις  την ρολέτα στο μηχάνημα, απλώνεις στο ποδαράκι, βάζεις την ταινιούλα, τραβάς και το πόδι γίνεται καραφλό βουνό. Ε, αυτές λοιπόν οι πολύ απλές ταινιές έχουν σχεδόν ίδια υφή με τις χρωμοπαγίδες. Μωρέ λέω, δε δοκιμάζω; Ποτέ δεν ξέρεις. Άσε που ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Βάζω λοιπόν δυο από αυτές μέσα στον κάδο, πατάω το start και κάνω τον Σταυρό μου.

Όταν άνοιξα τον κάδο μετά από μια ώρα έπαθα πλάκα! Οι ταινίες απορρόφησαν τα χρώματα όπως απορροφούν οι χρωμοπαγίδες. Ο απολογισμός ήταν πολύ θετικός. Καμία ροζ κάλτσα, κανένα ροζ φανελάκι, όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι. Από τότε, σχεδόν 2 χρόνια δηλαδή έχω να αγοράσω χρωμοπαγίδες. Την δουλείτσα μου την κάνω κανονικά και με τον νόμο με τις ταπεινές πλην τίμιες ταινιούλες από το jumbo. Και εδώ που τα λέμε, μου βγαίνει και πολύ πιο φθηνά. Οπότε αν ποτέ ξεμείνεις από χρωμοπαγίδες και πρέπει να βάλεις πλυντήριο οπωσδήποτε, τώρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.