Η φάση είναι: Τοίχο τοίχο μην τυχόν σε Ξαναπετύχω.

Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και ¨Φορές που γλίτωσα το αυτόφωρο”, Αν το διαβάσεις θα καταλάβεις τι εννοώ.

Περιστατικό 1.Το λεωφορείο του πόθου #NOT.

Έτος 2008.  Γύρω στα 23, φοιτήτρια θυμάμαι ήμουν (ναι,ακόμα), μετά από μεσημεριανό καφέ, γυρίζω σπίτι μου με το λεωφορείο. Όπου σπίτι μου, τέρμα Θεού, αρχές Αλλάχ. Ένα και μοναδικό λεωφορείο ανεβαίνει ως εκείνο το σημείο και κάνα δυο στενά παραπάνω. Κάνει ένα μικρό κυκλάκι τύπου 2 στάσεις σε  2 τετράγωνα και κατεβαίνει πάλι κεντρικά στο ίσιωμα. Η στάση που θα κατέβαινα εγώ ήταν ενάμισι  στενό μόλις ανέβαινε την ανηφόρα για να κάνει τον κύκλο και να κατέβει. Στο λεωφορείο εκείνη την ώρα είμασταν περίπου τα 4-5 άτομα..Λίγο πριν στρίψει για να μπει στην ανηφόρα, ρωτάει ο οδηγός εάν κάποιος από εμάς είναι για να ανέβει πάνω, αλλιώς να το παρακάμψει τελείως και να φύγει ευθεία. Ναι, του λέω εγώ θα κατέβω πάνω, και σηκώνω το χέρι μου λες και θα πω μάθημα. Του ρίχνω και μια λοξή ματιά. Τον βλέπω από τον καθρέφτη που έχει μπροστά του, ότι έχει ξενερώσει τέρμα. Α, λέω, δε θα τα πάμε καλά.  Αρχίζει και ξεφυσάει, αλλά επιτέλους στρίβει. Και τσουπ, σηκώνομαι η δικιά σου και πατάω το κουμπί. Φίλε, έκανε λες και του έφαγα το ψωμί.  Κοκκίνησε ολόκληρος . “Καλά ρε κοπελιά, πλάκα μου κάνεις; Για  μια στάση με βάζεις να κάνω τον κύκλο, έλεος, δε μπορείς να περπατήσεις.” Εντάξει εγώ, μένω κόκαλο, λέω δε μπορεί θα βγει από πουθενά ο Φερεντίνος να μου πει ξέρω γω, κοπελιά κουκου, πλάκα σου κάνω την πάτησες! Απαντάω ωστόσο στον τύπο, που συνεχίζει να με ψέλνει, ότι είναι δικαίωμα μου να κατέβω σε όποια στάση θέλω εγώ, και δε θα του πάρω την άδεια. Φάση Talk to the hand b!tch,και δε συμμαζεύεται.  Λέω, βρε δε μπας να κουρευτείς που θα με συγχύσεις εσύ μεσημεριάτικα.  Κατεβαίνω η δικιά σου. Και τι  λέτε ρε παιδιά  ότι κάνει ο τύπος; Με μούτζωσε! Να έτσι πάρτα να μη στα χρωστάω μέσα στα μούτρα. Και έφυγε, έτσι απλά.  Αρχικά, σιχτιρίζω σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα. Ούτε και ξέρω τι λέω. Σε δεύτερο χρόνο, συνειδητοποιώ ότι από τα νεύρα μου, ξέχασα τα ακουστικά μου στο κάθισμα και τώρα πια το σιχτίρισμα πάει σύννεφο. Σε τρίτη  φάση στραβώνω που μας ρώτησε με τόση φυσικότητα, λες και μας ρώταγε αν έχουμε εισιτήριο. Δεν του πέρασε καν από το μυαλό ότι αυτό που έκανε ήταν παράνομο. Δηλαδή, αν  στις 2 στάσεις που υπάρχουν πάνω περιμένει κάποιος, τι θα κάνει; Θα το κόψει με τα πόδια; Χελόου φίλε, είναι η δουλειά σου, γιου νόου. Δε μου κάνεις καμία χάρη, ούτε σέρνεις το λεωφορείο με τα δόντια, που θα με μουτζώσεις και από πάνω.

Περιστατικό 2. Η πολύ βιαστικιά.

Έτος 2017.Εφτά μηνών έγκυος στο δεύτερο μου παιδί. Είναι πρωί, και πρέπει να πάμε οικογενειακώς στην τράπεζα για μια δουλειά που δυστυχώς δεν γινόταν online. Ο άντρας μου τραβιόταν εκεί για τρίτη συνεχόμενη μέρα, γιατί όλο και κάποιο δικαιολογητικό έλειπε. κ εγώ έπρεπε να είμαι εκεί υποχρεωτικά για την υπογραφή μου. Έχει τρελή ζέστη έξω, ιδρώνεις και μόνο που αναπνέεις. Σκάμε στην τράπεζα λοιπόν, και βλέπουμε απ’ έξω ήδη μεγάλη ουρά. Φαντάσου λέω τώρα, τι θα γίνεται μέσα. Έχουμε μαζί και το ενάμιση χρονών παιδί μας, γιατί την δεδομένη στιγμή, δεν μπορούσε κάποιος να μας το κρατήσει. Μπαίνουμε λοιπόν μέσα, στριμωχνόμαστε σαν τις σαρδέλες και συνειδητοποιώ ότι όλοι είναι μούσκεμα από τον ιδρώτα. Δεν δουλεύει το κλιματιστικό.  Οκ λέω, λίγη ζέστη παραπάνω, δεν πειράζει, θα έρθει η σειρά μας, θα κάνουμε την δουλειά μας και θα φύγουμε. Υπομονή. Το παιδί αρχικά συνεργαζόταν μια χαρά το έρημο, αλλά όσο πέρναγε η ώρα. άρχισε να γκρινιάζει. Περίπου στη μία ώρα αναμονής όρθιοι, το παιδί άρχισε την ενόργανη, τα χοροποδητά, την καποέϊρα και φυσικά το κλάμα. Οι πισινοί άρχισαν τα σχόλια του τύπου. “Τσ, τσ. τσ που το τραβολογάτε το παιδί, τι σας φταίει το παιδάκι μέσα στην ζέστη, γιατί δεν το πάτε έξω να πάρει λίγο αέρα το κακόμοιρο και τα λοιπά. Ότι εμένα μ΄αρέσει ας πούμε αυτή η κατάσταση, ή έχω εναλλακτική και μου αρέσει να βασανίζω το παιδί μου. Τέλος πάντων,έρχεται η ευλογημένη ώρα που είμαστε προτελευταίοι, αμέσως μετά είναι η σειρά μας και από την χαρά μου θέλω να ανέβω πάνω στο γραφείο και να χορέψω Macarena. Να προσθέσω πως όλη αυτή την ώρα, δε μου πρότεινε κάποιος υπάλληλος να περάσω μπροστά λόγω εγκυμοσύνης, αλλά ακόμα και αν το πρότεινε, εγώ δε θα δεχόμουν, γιατί στην ουρά υπήρχαν άνθρωποι ηλικιωμένοι και δεν θα ήθελα να ταλαιπωρηθούν εξαιτίας μου. Είμαστε λοιπόν υπ’ ατμών για να πάμε στο γραφείο και ακούω μια γυναίκα να ωρύεται ότι δεν την νοιάζει τίποτα, αυτή θα περάσει μπροστά γιατί ήταν εκεί και νωρίς το πρωί για κατάθεση και τώρα που θέλει ενημέρωση δε πρόκειται να περιμένει ξανά στην ουρά. Λέω δε μπορεί, η γυναίκα δε πάει καλά στα μυαλά της, θα την λιντζάρουν αν κάνει ένα βήμα ακόμη προς τα ταμεία. Πράγματι, έγινε ένας μικρός χαμούλης, ξεσηκώθηκαν 2-3 άτομα και ήρθε ο διευθυντής να κάνει τον πυροσβέστη. Λέω οκ, αυτή είναι του γιατρού αλλά τουλάχιστον αυτός θα την βάλει στην θέση της. Η τύπισσα στο μεταξύ να συνεχίζει το βιολάκι της, και εξαπολύει απειλές στον διευθυντή, στην ταμία, ακόμα και  στην ηλικιωμένη κυρία που ήταν παραδίπλα. Τσουπ, αδειάζει το γραφείο μπροστά μας, και πριν προλάβουμε να κουνηθούμε, περνάει από μπροστά μου  σαν αίλουρος ο διευθυντής, και λέει στον υπάλληλο που θα πήγαινα εκείνη την ώρα, να μην πάρει τον επόμενο, εμάς δηλαδή για να εξυπηρετήσει την “κυρία” με  την ενημέρωση. Την βιαστικιά. Λέω αρχικά, πολύ ευγενικά, “συγνώμη αλλά είμαι έγκυος, ήρθε η σειρά μου και περιμένω όρθια ήδη πάνω από μιάμιση ώρα.” Ο διευθυντής έγνεφε καταφατικά τύπου σε καταλαβαίνω και ταυτόχρονα έδινε το βιβλιάριο της βιαστικιάς στον υπάλληλο. Ντάξει, γενικά είμαι νευρική, ειδικά όμως, σε τέτοιες φάσεις τα νεύρα μου χτυπάνε ταβάνι. Ο άντρας μου, πολύ πιο διπλωματικός και ήρεμος από μένα, τον γείωσαν με τη μία, ούτε καν που του έδωσαν σημασία. Εγώ από την άλλη, μπαρουτοκαπνισμένη με το παιδί παραμάσχαλα, να τσιρίζω ότι εάν περάσει μπροστά μου εγώ θα τους κάνω καταγγελία σε όποιον μιλάει Ελληνικά.  Και έτσι και έγινε. Μου ζήτησε συγνώμη, so what, αφού την άφησε να περάσει, με έγραψε κοινώς, εγώ τους έκανα καταγγελία, επίσης so what και η βιαστικιά, η πιο ωραία από όλους, προσπέρασε  με θράσος καμιά δεκαριά ηλικιωμένους και μια έγκυο, με τσαμπουκά έκανε αυτό που ήθελε και αμέσως μετά πήγε στην απέναντι καφετέρια, άναψε τσιγαράκι και παρήγγειλε καφέ. Η βιαστικιά που βιαζόταν πολύ.

Περιστατικό 3. Προσοχή:Δαγκώνω.

Αυτό είναι φρέσκο φρέσκο, φετινό. Τώρα τον Οκτώβρη, ένα απόγευμα προ lockdown,ψάχνουμε να βρούμε παιδική χαρά που να μην γίνεται ο κακός χαμός. Στις  πλατείες που έχω πολύ κοντά μου είχε πάρα πολύ κόσμο, οπότε πήγαμε σε μια άλλη καμιά 500 μέτρα από το σπίτι μου. Πρόκειται για ένα πάρκο που έχει έναν  πολύ μεγάλο χώρο με όργανα γυμναστικής ενηλίκων, ένα ξύλινο τρενάκι, κάνα δυο τσουλήθρες και φυσικά κούνιες. Επίσης στον ίδιο πάρκο μπαίνοντας αριστερά έχει έναν περιφραγμένο χώρο με πορτούλα που κλείνει και λειτουργεί σαν πάρκο σκύλων.  Παίζουν τα παιδάκια μου ωραία και καλά στην παιδική χαρά, μέχρι που γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω ένα τύπο με το κινητό να αμολάει λίγο πιο πέρα από εκεί που είμασταν εμείς ένα πιτμπουλ με ένα σβέρκο να, με το συμπάθειο. Καμιά δεκαριά μέτρα πιο κάτω, όχι και πολύ μακριά δηλαδή. Αρχικά φαντάστηκα ότι του έβγαλε το λουρί για να τον πάει στο πάρκο σκύλων και ίσως να μπερδεύτηκε. Πήγα ωστόσο κοντά στα παιδιά και τους είπα να μην τρέχουν για λίγη ώρα σε εκείνο το σημείο, ώσπου να φύγουν. Γιατί εγώ ακόμα νόμιζα ότι θα έφευγαν. Αμ δε, ο τύπος στρογγυλοκάθισε σε ένα παγκάκι και άρχισε να παίζει με το κινητό του, όσο ο σκύλος του έτρεχε πάνω κάτω. Έρχεται προς το μέρος μας ο σκύλος, ήταν και αρκετά μεγαλόσωμος, τα παιδιά κατουρήθηκαν ολίγον από τον φόβο τους, ο μικρός άρχισε να κλαίει. Ο άλλος συγκίνηση. Πάει ο άντρας μου ευγενικά και του λέει αυτά τα κλασσικά, τα ρε φίλε σε παρακαλώ μάζεψε τον σκύλο, τα παιδιά φοβούνται κλπ. Λέω ωραία, παιδάκια κάντε λίγο υπομονή, ελάτε να κάνετε λίγο κούνια, τώρα όπου να ναι θα φύγει ο κύριος. Εγώ το βιολάκι μου, είχα φάει γκασμαδιά και το χα πιστέψει όντως ότι θα έφευγε. Γυρνάει πίσω ο άντρας μου, μπράβο ήρωα μου, του λέω, μπράβο μπροστάρη μου, ωραία του τα πες. Και γυρνάω και βλέπω τον τύπο να ανάβει τσιγάρο και να ξανακάθεται στο παγκάκι. Ο σκύλος πάνω κάτω και τα παιδιά πάνω στην τσουλήθρα ακινητοποιημένα λες και κάτω είναι σφουγγαρισμένα. Επέμενε λέει ο άλλος, ότι εδώ είναι πάρκο ζώων, και έτσι και αλλιώς ο σκύλος τρέχει αριστερά και όχι δεξιά που είμασταν εμείς. Ο άντρας μου εν τω μεταξύ είναι σούπερ ευγενικός, μέχρι να του γυρίσει το μάτι. Σε πρώτη φάση, λέω οκ, χέστον, πάμε σε άλλη πλατεία να μη χάνουμε χρόνο. Αλλά είμαι και κομματάκι παραπάνω νευρική εγώ  και λέω, ε άει σιχτιρ, που θα πάρω τα παιδιά άρων άρων από την παιδική χαρά εξαιτίας σου. Και κάνω το μπρος πίσω και πάω εκεί διπλά βιδωμένη. Γιατί στο φινάλε φινάλε, γείωσε και τον άντρα μου πριν από λίγο. Οικογενειάρχης και από όλα τώρα, αλλά μην τον βλέπεις έτσι τον ευγενικό. Επίτιμο μέλος της Θύρας 13, και στα νιάτα του μπαχαλάκι από τα λίγα. Κάτσε κύριος, πως φτύνεις στα μούτρα τέτοια εμπειρία; Πάω λοιπόν, ξεκινάει η μανούρα σου πα μου πες, αυτός να μου λέει εδώ είναι πάρκο σκύλων , εγώ να του λέω ρε μεγάλε κ αυτό δίπλα το περιφραγμένο με τους σκύλους που τρέχουν μέσα και μια ταμπέλα σαν τον ποπό μου στην πόρτα που γράφει πάρκο σκύλων τι είναι; Παγοδρόμιο. Να επιμένει αυτός. Όοοοχι, αυτό εδώ είναι πάρκο σκύλων. Όχι δεν είναι να του λέω εγώ. Όχι είναι. Όχι δεν είναι. Και οι κούνιες και οι τσουλήθρες τότε τι δουλειά έχουν εδώ μέσα άνθρωπε μου. Το βιολάκι του αυτός. Πολύ τζαναμπέτης αδερφάκι μου. Ωστόσο να έχουμε γίνει νούμερο. Λίγο ακόμα και θα κόβαμε εισιτήρια.  Ο τύπος που πουλάει ποπ κορν έλειπε. Εκεί που φουντώνει ο καυγάς, αυτός ξανακάθεται στο παγκάκι. Ρε μανία.  Βάζω και εγώ τα μεγάλα μέσα, βγάζω το κινητό από την τσέπη και του λέω, για να τελειώνουμε, μας φέρνεις σε δύσκολη θέση. Παίρνω την αστυνομία να μας λύσει την απορία για το αν αυτό εδώ είναι πάρκο σκύλων ή όχι. Και γυρνάω πλάτη, φάση φυσάω τον καπνό από το όπλο μου και έτσι. Ο τύπος αποχώρησε, εν τέλει μπήκε στο πάρκο σκύλων, ο άντρας μου με αποθέωσε.” Κανένας δεν τα βάζει με τις μανούλες” μου είπε. Γύρισα στα παιδιά με ύφος παγκόσμιου πρωταθλητή να τους πω να κατέβουν από την τσουλήθρα και ο μεγάλος μου γιος με ξέχεσε που εξαιτίας μου έφυγε ο σκύλος. Και σπασοκλαμπάνιας και δαρμένος.