Ας γνωρίσουμε μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες τύπους ανθρώπων στην παραλία!

Ο Ινσταγκραμάκιας.

Δηλαδή αυτός που με το που πατήσει το πόδι του στην παραλία θα αρχίσει να φωτογραφίζει τα πάντα. Αυτός που θα βάλει το πόδι του στο νερό και θα βγάλει φωτογραφία με τα δάχτυλα των ποδιών ανάμεσα στην άμμο και από κάτω θα έχει δεκαπέντε hashtags. Instasummer, summerlover και δε συμμαζεύεται. Αυτός που θα τραβήξει σέλφι με τον Freddo espresso του πριν ακόμα πιει την πρώτη του γουλιά και θα βάλει φίλτρο ακόμα και στο κλαμπ σάντουιτς που θα παραγγείλει. Είναι ικανός να βουτήξει από τα βράχια καμιά εικοσαριά φορές για να πετύχει την σωστή πόζα πάνω από το νερό και μόλις το πετύχει μπορεί επιτέλους να αράξει ήρεμος και να απολαύσει το μπάνιο του. Εκτός κ αν το μπιτσόμπαρο έχει κάποιο πάρτυ όπου θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνει live στο Instagram.

O Γύπας.

Με άλλα λόγια ότι κινείται, εκτελείται. Αυτός που πάει στην θάλασσα single και θέλει να επιστρέψει σπίτι του με παρέα. Πολύ φίλος μου. Ο τύπος πάει παραλία για να κάνει παιχνίδι και να βρει το ταίρι του. Απλώνει πετσετούλα, παραγγέλνει καφεδάκι και σημαδεύει τον πρώτο στόχο. Έχει μεγάλη γκάμα στα γούστα του. Από την σερβιτόρα μέχρι τις τουρίστριες από την Ιαπωνία. Μαγιώ να φοράει και είναι μέσα. Περιφέρεται, γνωρίζει κόσμο, κερνάει σφηνάκια, ζητάει τηλέφωνα. Κοντεύει να κάνει το γύπινγκ Ολυμπιακό άθλημα. Ο τύπος ήρθε εδώ για να ζευγαρώσει και θα το κάνει. Τέλος.

Ο Αθληταράς.

Τρέχει σαλάκι… Δύο μέτρα μπόι, πλάτη μάρμαρο, τσίτα μαυρισμένος ακόμα κ αν είναι αρχές Μάιου. Κοιλιακοί για φωτογράφιση, μαγιώ που μοιάζει να φτιάχτηκε μόνο και μόνο για να αναδεικνύει κ άλλο το γυμνασμένο ποπουδάκι του, μούσι προαιρετικό. Βουτάει από τα βράχια, κολυμπάει μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου λες και είναι σε αγώνες τη στιγμή που εγώ κολυμπάω στο πλάι σαν τον κάβουρα και αυστηρά ως εκεί που πατώνω. Συνήθως επιλέγει παραλιές που έχουν θαλάσσια σπορ, και εάν δε δουλεύει σε αυτά, τους δίνει και καταλαβαίνουν. Κατεβαίνει από το jetski, και καπάκι αρπάζει waveboard. Σειρά έχει το tubing και το waterskiing. Η φάση είναι “let me show you how it’s done”.

Ο Εναλλακτικός.

Ωραίο τυπάκι. Αυτός που αναγκάστηκε να βρεθεί στην ίδια παραλία με όλους τους υπόλοιπους γιατί η Σαμοθράκη πέφτει μακριά για τριήμερο και η καλοκαιρινή του άδεια αργεί ακόμα. Αντιστέκεται σθεναρά στα μπιτσόμπαρα που θέλουν να τ’ αρπάνε και δε κάθεται ποτέ στις ξαπλώστρες που έχουν τα μαγαζιά. Ακόμη κ αν δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου χώρος στην άμμο, θα βρει τρόπο να βολέψει κάπου την πετσέτα του. Είναι καλόβολος και προσαρμόζεται εύκολα. Ήλιο, άμμο και θάλασσα και είναι μια χαρά. Αν υπάρχει και καμιά καντίνα εκεί κοντά να τσιμπήσει κάνα καφεδάκι ή καμιά μπυρίτσα ακόμα καλύτερα. Μπορεί να κάτσει μέχρι αργά και ίσως το βράδυ να στήσει κανένα αυτοσχέδιο παρτάκι με την κιθάρα του και την παρέα του.

Ο Σπασοκλαμπάνιας.

Αυτός που νομίζει πως όοοολη η παραλία είναι για πάρτη του και μόνο. Θα διαλέξει με περίσσια σπουδή την ξαπλώστρα του λες και θα την αγοράσει. Για να βολευτεί μπορεί να πάρει και την διπλανή χωρίς να ρωτήσει κανέναν και πολλές φορές με καμία διάθεση να πληρώσει έξτρα. Είναι ικανός να ζητήσει απίθανα πράγματα από το προσωπικό του μαγαζιού, όπως φρέντο καπουτσίνο με γάλα γαιδάρας και παγάκια από νερό πηγής. Ίσως κάνει παρατήρηση στον σερβιτόρο για την μουσική που είναι δυνατά ή γιατί δεν παίζει καθόλου trap. Γενικά έχει πολλά παράπονα, από την ομπρέλα που δεν είναι μεγάλη, και τις ξαπλώστρες που είναι ακριβές, μέχρι γιατί δεν κερνάνε κανένα μεζεδάκι με την μπύρα αφού “είναι καλός πελάτης”. Θα νευριάσει με τα θαλάσσια σπορ που πιάνουν όλη τη θάλασσα, εάν υπάρχουν εκεί αλλά εάν του δοθεί η ευκαιρία να κάνει τίποτα στο τζάμπα, εκεί δεν έχει κανένα πρόβλημα.

Ο Κάνω μισή ώρα να μπω μέχρι το γόνατο.

Το λεγόμενο καβουράκι. Δηλαδή εγώ! Έχεις δει κάτι ταινίες με τον Κωνσταντάρα που για να μπει στη θάλασσα κάνει καμιά εικοσαριά διατάσεις, μπαίνει μέχρι τον αστράγαλο, βρέχεται λίγο, κάνει ένα βήμα ακόμα μέσα, βρέχει γόνατα, μασχάλες και παέι λέγοντας; Ε, εγώ κάνω τα ριμέικ του. Μπορεί να κάνω και μισή ώρα να μπω στη θάλασσα -που μου φαίνεται πάντα μα πάντα κρύα- και συνήθως καταλήγω να μου φωνάζουν παιδάκια που παίζουν στα ρηχά “μπείτε κυρία, ζεστή είναι μπουχαχαχα”. Κ αφού περάσει το μισάωρο, μπαίνω μέχρι εκεί που είναι το safe zone μου, ως το στήθος. Δηλαδή μέχρι εκεί που πατώνω. Όλη η παρέα είναι μέσα και γελάει, παίζει με καμιά μπάλα, κολυμπάει σαν ενήλικας, αλλά εγώ εκεί σταθερά στα ρηχά παρέα με την νεολέρα, τα παιδάκια με τα κουβαδάκια και τα μπρατσάκια, να κολυμπάω στο πλάι και να κοιτάω προς τις ξαπλώστρες.