Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη.

Στις γυναίκες που υποτιμήθηκαν διαχρονικά στην Ιστορία από οργανωμένες θρησκείες, πολιτικές και νομοθεσίες.

Στις γυναίκες που μεγάλωσαν μόνες τους παιδιά, κρατώντας ενωμένη μία οικογένεια με έναν γονέα με μεγάλο αγώνα, κόπο και αφοσίωση.

Στις γυναίκες που είχαν την ωριμότητα να μην ταλαιπωρήσουν παιδιά που έκριναν πως δε θα μπορέσουν να μεγαλώσουν σωστά, για αυτό και δεν τα απέκτησαν. Σε μία κοινωνία που κρίνει την αξία τους κυρίως από αυτό.

Στις γυναίκες που πέρασαν εβδομάδες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα σε ιατρεία κάνοντας εξωσωματικές, προσπαθώντας να εκπληρώσουν το κοινωνικό ιδανικό που δεν τις θεωρεί ολοκληρωμένες με κανέναν άλλο τρόπο.

Στις γυναίκες που ασχολήθηκαν με τα οικοκυρικά και την οικογένεια από επιλογή και μπόρεσαν να είναι σωστές απέναντι στις υποχρεώσεις τους.

Στις γυναίκες που επιβιώνουν καθημερινά σε αυστηρά μουσουλμανικές χώρες και κοπιάζουν να μορφωθούν. Επιβιώνοντας πολλές φορές από σφαίρες στο κεφάλι..

Στις γυναίκες που επιβίωσαν σε κακοποιητικές σχέσεις και κατάφεραν να δραπετεύσουν με το κεφάλι ψηλά.

Στις γυναίκες που παλεύουν καθημερινά και σηκώνουν στους ώμους τους πολυάριθμες υποχρεώσεις. Στις γυναίκες που προσπαθούν να είναι τα πάντα, να αναλαμβάνουν τα πάντα, να αγωνιούν για τα πάντα.

Στις γυναίκες που πεθαίνουν από ανορεξία επειδή προσπαθούν να είναι όμορφες, σε μία κοινωνία που θεωρεί πως μόνο η εμφάνιση προσδίδει αξία σε αυτές.

Σε γυναίκες που έπεσαν θύματα βιασμού και κατηγορήθηκαν ως υπεύθυνες.

Σε γυναίκες που προσπαθούν καθημερινά για το καλύτερο..

Σε αυτές αφιερώνω αυτό το κείμενο..

Της Δημοσιογράφου Μαρίας Σκαμπαρδώνη.

www.Facebook.com/ΜαρίαΣκαμπαρδώνη

Αν θέλεις να διαβάσεις και άλλο άρθρο από την Μαρία Σκαμπαρδώνη τσέκαρε εδώ.